Sevgili Galatasaraylı dostlarımız İmralılı caniyle birlikte sevinirler takımları şampiyon olduğunda...
“Bölücü başıyla aynı takımı tutmaktan utanmıyor musun?” sorusuna, “Ne alâkası var!” diye cevap verirler çoğu kez...
Evet!.. Gerçekten de alâkası yok...
Bizimle aynı takıma gönül veren bir sürü şerefsiz vardır...
Aynı tribünde yan yana, karşı takım aleyhinde tezahüratta bulunuruz...
Karşıda canımız gibi sevdiğimiz insanların olduğunu bile bile...
Ya camide?
Camide omuz omuza saf tuttuklarımız?
Bütün değerlerimiz ortak mı?
***
Örnekleri sonsuz sayıda çoğaltmak mümkün...
Yaşadığız çağda, farklı kamplardaki insanların aynı değerlere inanma oranı artıyor...
Meselâ: Yinelenen İstanbul Büyükşehir seçimlerinde bir çok ülkücünün CHP’ye oy vereceği görülmektedir...
Kimi ülkücüler de iktidarın yanında konumlanacaklar...
Aslında iki taraf da geçmişte ülkücülere düşmanlıkta birbirlerini aratmazlar...
Buna rağmen önümüzdeki seçimdeki tercihlerde sözü edilen gerçek fazla göz önüne alınmayacak gibi...
Herkesin kendince bir önceliği vardır çünkü...
Cumhur ittifakına oy verecek olanlar, eylemlerini, hiyerarşiye uyumla açıklayıp bu tutumu ülkücülüğün gereği olarak görüyorlar...
İmamoğlu’na oy vereceklerin çıkış noktası, fikriyatlarının olmazsa olmazı olarak gördükleri değerleri...
Sorun bu iki farklı tercihin ülkücülüğün gereği olarak sunulmasındadır...
Bu tartışmadan ortaya “öz ülkücülük” çıkmaz...
Ortaya çıkan sadece, tercih sahibi insanların öncelikleridir...
***
Şahsen İstanbul’da yaşasa idim, büyük ihtimalle oyumu İmamoğlu’na verirdim....
Bu noktada ona kimin oy verdiği umurumda olmazdı...
Olmazdı çünkü, karşı tarafa oy verenlerin kimliği de meçhul benim için...
Cumhur ittifakına oy verecekler, kendilerini destekleyenlerin kimliklerinden emin mi?
Asla!.. Olmaları da mümkün değil…
***
Evet!..
Yaşadığımız çağda, nefret ettiğimiz insanlarla bazı noktalarda tercihlerimiz çakışıyor...
Yapacak bir şey yok!..
Siyaseti buraya taşıyıp, ülkücüleri böyle bir ikilemin içine düşürenler utansın!..
Suat Başaran
