Tarımı patatese dayanan İrlanda, 18. Ve 19.asırda iki büyük kıtlık yaşadı. 1740-41 yılları arasındaki kıtlıkta 400.000 İrlandalı açlıktan öldü.
1845-52 yılları arasındakikıtlık ise öncekyle kıyaslanmayacak derecede büyük oldu. Târihe, “Patates Kıtlığı” olarak geçen bu dönemde, 1.000.000 insan açlıktan öldü.
İrlandalıların geçimi patatese dayanıyordu. 1845 yılında patatese bulaşan phytophthora infestans mantarı, önce, ekili patatesin yarısını zehirledi. Sonraki yıllarda, anbarlara da bulaştı. Ölenler ve başka ülkelere, özellikle Amerika’ya göçenler sebebiyle nüfus neredeyse yarı yarıya azaldı. İrlanda, Birleşik Krallığa bağlı olduğu halde, mezhep farkı yüzünden yeterince yardım görmedi. Kraliyet, kendi ülkesinde kirâcı durumunda olan aç halkı, düşük ücretle çalıştırıp daha da sömürdü.
OSMANLI YARDIMI
Kraliyet, yardım etmek şöyle dursun, adaya gelecek yardımlara bile engel olmaya başladı. Osmanlı Sultanı Abdülmecid Han, 1847 yılında yardımda bulunmaya karar verdiğinde, bu yardım geri çevrildi. Çünkü pâdişahın vermek istediği para, İngiltere Kraliçesinin yaptığı yardımın neredeyse üç katıydı. Bunun halk üzerindeki tesirinden çekinen Britanya Krallığı, yardım miktarının kraliçenin yardımının altına indirilmesini istedi. Bunun üzerine Pâdişah, beş gemi dolusu buğdayı İrlanda’ya gönderdi.
Buğday yardımından da rahatsız olan İngilizler, gemilerin Dublin Limanına yanaşmasına izin vermedi. Osmanlı gemileri yönünü, Drogheda Limanı’na çevirdi ve İrlandalıların unutamayacağı yük, buraya boşaltıldı.
Sultan Abdülmecid Han’ın yardımından çok memnun olan İrlanda asilzâdeleri, Osmanlı pâdişahına bir teşekkür mektubu gönderdiler.
