Son iki ayda teröre 130'un üzerinde kurban verildi. Bu sayının içinde kaçırılan polislerle askerler yok. Onlar da ilave edildiğinde ortaya son 30 yılın en yüksek rakamı çıkar.

Örgüt 90'lı yıllarda bile bu ölçüde -ölümcül-eylemler yapamamıştı. Dönemin iktidarının 92-96 yılları arasındaki kararlı mücadelesi örgütü dağıtmış,Öcalan'ın yakalanması ile birlikte örgüt psikolojik olarak çökmüştü. Eylem yapamaz,militan devşiremez hale gelen örgüt, AKP hükümetinin durup dururken kendilerini muhatap alması sonucu büyük bir moral motivasyona kavuşmuş,hükümetin muhatap aldığı bir örgüt olarak yeniden kaybettiği itibara kavuşmuştu. 2012 yılında başlatılan çözüm süreci ise işin tuzu biberi oldu,örgüt iktidarın eliyle devletimsi bir yapı haline geldi.

Bugün güneydoğu'da verilen bütün şehitler aslında bu sürecin sonucudur. Kolu kanadı kırılmış bir örgüt,çözüm sürecinde kanatlandırılarak ülkenin başına bela edildi. Nitekim, yapılan açıklamalarda örgütün şehirleri silahla doldurmasına nasıl göz yumulduğu bugün yetkili ağızlar tarafından itiraf ediliyor.

Terör saldırılarına muhatap olan başka ülkelerde de benzer süreçler yaşanmıştır.Ama hiç bir ülke barış görüşmeleri yapıyoruz diyerek tedbiri elden bırakmamış,terörle mücadelesini ertelememiştir..

2005 yılında ETA terör örgütü ile dolaylı görüşme kararı alan İspanya hükümetinin başbakanı Zapatero, o tarihte yaptığı açıklamada,"barış süreci boyunca ,öncesinde olduğu gibi sonunda da terörle mücadeleden ödün verilmeyeceğini,demokratik hukuk devletinin terör örgütü ve çevresine yönelik mücadelesini sürdüreceğini" belirtmiştir.(Çoğul İspanya,Akın Özçer) İspanya örgütle hem görüşmüş, hem de görüşmeler esnasında onunla hukuk çerçevesinde mücadele etmeye devam etmiştir. Türkiye'de ise bölgenin güvenliğini sağlama görevi tatil edilmiş, valilere örgüte dokunmama talimatı verilmiş, şehirlerin silah ve mühimmatla doldurulmasına göz yumulmuştur.Şehitlerin kahir ekseriyetinin şehir saldırılarında verilmesi bu ihmali aşan politikanın sonucudur. Dolayısıyla hiç kimse mevcut iktidarın verilen şehitlerden sorumsuz olduğunu söyleyemez.

Bilinçli ihmalin doğurduğu terör ortamı beraberinde büyük bir toplumsal  tepkiyi getirmiştir. Şehit cenazelerinde on binlerin haykırışı bu tepkinin dışa vurumudur. Bu gibi durumlara bu tepkiyi kontrol etmek de doğru yönetmek de siyaset yapanların görevidir. Kontrol etmek, tepkilerin bağlamından çıkarılarak etnik çatışmaya dönüşmemesi için, doğru yönetmek ise milyonların üzerinden örgüte, hedeflerine ulaşamayacağı,önünde kararlı bir halkın olduğu mesajını vermek için şarttır. Devasa kalabalıklarla verilen tepkilerin örgüt elemanları üzerinde büyük bir karamsarlığa,umutsuzluğa neden olduğu,hedefe ulaşma azim ve kararlılıklarını etkilediği bilinen bir gerçektir. Bu bakımdan büyük mitingler tertip ederek teröre lanet yağdırmak,teröristlerin iradesini kırmaya çalışmak doğru bir politikadır.

Ancak bu politikanın doğruluğu biraz da o mitingleri düzenleyenlerin kimliğine bağlıdır. Terörün bugününden sorumlu olanların oluşan tepkileri oya tahvil etmek için ortaya atılmaları ne kadar inandırıcı olacaktır? Mevcut iktidar bugün ki tablonun birinci dereceden sorumlusudur. Ama hiç bir mesuliyeti yokmuş gibi İstanbul mitingini tertip eden de odur.Yani dün çözüm masalı adı altında barışın rantını yerken, bugün de terör karşıtı hassasiyetleri sömürerek, terör karşıtlığının rantını yemeye çalışmaktadır. İktidara çok da kızmaya gerek yok.Politika da illa da samimi olma gerekmez. Önemli olan halkın hissiyatını lehe çevirmektir. AKP'de bunu yapıyor.

Asıl kızılması gereken ,teröre karşı oluşan tepkileri bile,o terörün sorumlusu olan partiye kaptıran,konuşmaktan başka hiç bir aksiyonu olmayan muhalefet partilerinin liderleridir.Bu liderlerle AKP milliyetçiliğin de,sosyal Demokratlığın da,İslamcılığın da rantını yemeye devam eder...