Medeniyetleri insanlar oluşturur. Acaba insanlık medeniyet peşinde koşarken kendini bitirir mi?

Doğa asla kendisi için çalışmaz, üretmez. Önce bir biri için tamamı da insan için çalışır, üretir.

Gelelim öğretilere:

*Doğada hiçbir şey kendisi için yaşamaz..

*Nehirler kendi suyunu içemez..

*Ağaçlar kendi meyvelerini yiyemez..

*Güneş kendisi için ısıtmaz..

*Ay kendisi için parlamaz..

*Çiçekler kendileri için kokmaz..

*Toprak kendisi için doğurmaz..

*Rüzgar kendisi için esmez..

*Bulutlar kendi yağmurlarından ıslanmaz..

Doğanın anayasasında ilk madde şudur:

Her şey birbiri için yaşar!

Birbiri için yaşamak, doğanın kanunudur..

Eski çağlardan süre gelen bir anlayıştı bu.. Bu sistem ve bu anlayış:

Bütünlüğü anlatırdı. O bütünlüğün aslı da, esası da, özü de şu iki cümle idi.

“Ben, biz olduğumuz zaman Ben olurum.", "Ben, ben olduğum için de sen, sensin”

Hani deriz ya, “Birimiz hepimiz, hepimiz de birimiz için.”

Tanrı! Bizleri seviyor. Onca iyiliği, onca zenginliği bizlere bedava sunmakta, ufak bir çaba karşılığı!.

O da çalışmak, doğayı korumak ve ona saygı duymak.

İşte öyle.