Türkiye siyaseti, artık kimsenin “bu kadarı da olmaz” diyemeyeceği kadar şaşkınlık sınırlarını aşmış durumda. Her seçim öncesinde yeni taktikler, yeni düzenlemeler ve yeni hesaplar devreye giriyor. Görünen o ki iktidar, sadece oy almakla değil, muhalefeti dağıtmakla da meşgul. Üstelik bunu artık doğrudan değil, kılıfına uydurulmuş yasalar ve “düzenleme” adı altındaki siyasi mühendisliklerle yapıyor.

Bugünden uyaralım: Cumhurbaşkanlığı seçimlerinde aday olan kişilerin, milletvekili seçilme yeterliliği kadar oy alması halinde otomatik olarak milletvekili sayılmasını öngören bir yasal düzenleme gündeme gelirse hiç ama hiç şaşırmayın.

Bu tür bir hamle, ilk bakışta “temsilde adalet” gibi masum gerekçelerle sunulabilir. Ancak arka planda çok daha ince hesaplar yatar. Bu düzenleme sayesinde her kesimden, her görüşten çok sayıda cumhurbaşkanı adayı çıkması teşvik edilir. Çünkü artık aday olmak sadece siyasi bir iddia değil, aynı zamanda bir koltuk garantisi hâline gelir. Oy oranı baraj seviyesini geçen herkes, cumhurbaşkanı seçilemezse bile Meclis’e girmenin bir yolunu bulur. Böylece “oy bölmek” değil, “oy toplayıp koltuk kazanmak” siyasetçilerin yeni hedefi olur.

Bu da neye yol açar? Elbette muhalefetin bölünmesine, dikkatinin dağılmasına ve seçmenin kafa karışıklığı yaşamasına. İktidar, ana muhalefetin etrafında birleşmesi gereken toplumsal iradeyi küçük fraksiyonlara böler. İkinci tur hesapları da böylece iktidarın lehine gelişir. Ana muhalefet partileri bir yandan kendi adayını belirlemeye çalışırken, diğer yandan seçmenin güvenini kazanmış ama aslında iktidarın zeminini sağlamlaştıran “parça adaylarla” yarışmak zorunda kalır.

Bunun adı demokrasi değildir; bunun adı seçim mühendisliğidir.

Muhalefet ise bu ihtimali şimdiden görmeli, günü geldiğinde “ne yapalım yasa çıktı” gibi bir teslimiyet içinde olmamalı. Seçim sistemine yapılacak her müdahalenin gerisindeki niyeti iyi okumalı ve kamuoyunu zamanında bilgilendirmeli.

Unutmayalım: Adaletli bir yarış, eşit şartlarda olur. Oy almak için değil, bölmek için çıkarılan her aday; sadece kendi siyasi geleceğini değil, memleketin geleceğini de heba eder. Yasalar yoluyla oyun kurmak, halk iradesini yönlendirmek değil, onu manipüle etmektir.