İstanbul Havalimanı: Betonun Şatafatı, Vatandaşın Cebinin Felaketi

Kimse kusura bakmasın; “güzel” diye sunulan her şey masum değildir. İstanbul Havalimanı, evet, devasa… Devlet törenleri, yabancı misafirler için vitrinlik görüntüler, PR filmleri… Ama gelin bir de iç yüzüne bakalım: Bu havaalanı, vatandaşa değil, belli başlı şirketlere hizmet eden dev bir ticarethane.

Daha 10 kilometre öteden yol kenarına arabanızı koyamıyorsunuz. Çünkü park yasağı tabelalarıyla sizi zincir gibi boğuyorlar. Neden? Mecburen gelsin, dünyanın en pahalı otoparkına para ödesin diye! Saatlik 200 TL’ye varan, günlük 600-700 TL’yi bulan otopark ücretinden bahsediyoruz. Üç günlük bir seyahatte sadece park masrafı asgari ücretlinin yarım maaşına denk geliyor.

Anadolu’da bir söz vardır: “İnsaf dinin yarısıdır.” Bu kadar insafsızlık artık taşınacak gibi değil. Üstelik bu proje başlarken bize “Türkiye’nin gururu” diye pazarladılar. Ama gerçekte olan şu: Devletin elindeki Atatürk Havalimanı kapatıldı, İstanbul’un ortasında müthiş bir ulaşım avantajına sahip bu havalimanı, beton lobisinin iştahını kabartan arsalar için devre dışı bırakıldı.

Dünyanın en gelişmiş şehirlerinde bile 3-4 havaalanı varken, bizde her şey tek çatı altında toplandı. Ulaşım zor, maliyet yüksek, tekel mantığıyla fiyatlar uçmuş durumda. Bu, hava ulaşımı değil; vatandaşı sömürme modeli.

Maliyet? Resmi rakamlara göre 10 milyar Euro’dan fazla. Üstelik işletme hakları yıllarca birkaç şirkete “garanti” yolcu sayılarıyla birlikte verildi. Yani siz gitmeseniz bile cebinizden para çıkıyor! Bu ballı ihaleler kimin cebini doldurdu? Cevap ortada.

İstanbul Havalimanı, “dünyanın en büyük havaalanı” olabilir. Ama benim gözümde bu, “dünyanın en büyük AVM’si”dir. Betonun şatafatıyla övünen, vatandaşı cebinden soyup soğana çeviren, birkaç zümreye ballı kazanç kapısı açan bir sistemin adıdır.

Gurur mu? Hayır.
Bu, bir milletin sırtından inşa edilmiş bir ticaret imparatorluğudur.

İsmail Türk