Ayakta durmaya gücü olmayan yoksul evler, vatanı ayakta tutuyor...

İsimler değişiyor, şehirler değişiyor, tarih değişiyor…

Ama bayrak asılan şehit evlerinin görüntüsü hiç değişmiyor.

“12 şehidimiz var” dediler…

12 vatan evladı...

Her biri bir aileye umut, her biri bu topraklara sevdalıydı.

Kimi nişanlıydı, kimi evlat özlemiyle yanıp tutuşan bir babaydı.

Bir diğeri izne çıkınca köyüne gidip annesine, babasına sarılacaktı.

Olmadı...

Şimdi hepsi al bayrağa sarılı tabutlarla döndü memleketlerine.

12 anne oğulsuz kaldı.

12 baba, yüreğindeki gururla birlikte sessizce acıya gömüldü.

Bu kez ne sınır ötesinde bir çatışma vardı,

Ne pusuda hain kurşunlar.

Bu kez düşman görünmüyordu.

Bu kez düşman renksizdi, kokusuzdu, sessizdi.

Bu kez düşman: Metan gazıydı.

Evet, renksiz ve kokusuz bir gaz; 12 ocağı bir anda söndürdü.

Ve biz

“Kaç kez daha önlenebilirdi diye başımızı öne eğeceğiz."

Kapalı alanlarda metan gazı dedektörü kullanmak,

Ortamın oksijen seviyesini ölçmek, havalandırma sistemlerini aktif tutmak bu kadar mı zor?

Devlet kurumları, askerî alanlar, yer altı tünelleri, mühimmat depoları...

Hepsi düzenli kontrol ve önlem ister.

Bu sadece teknik bir gereklilik değildir;

İnsan hayatına duyulan saygının, devlet ciddiyetinin, vicdanın da bir yansımasıdır.

Gelin bu kayıpları sadece “üzüldük” diyerek geçiştirmeyelim.

Varsa eksikler tespit edilsin, sorumlular belirlensin, tedbirler artırılsın.

Bir daha hiçbir askerimiz, hiçbir işçimiz, hiçbir insanımız bu şekilde aramızdan ayrılmasın.

12 can artık aramızda değil.

Ama onların emaneti, bu ülkenin her karış toprağında yaşıyor.

Ruhları şad, mekânları cennet olsun.

“Vatan sağ olsun” diyen koca yürekli ailelere sabır diliyor,

O tertemiz alınlarından, nasırlı ellerinden öpüyorum.

Siz rahat uyuyun, yiğitler…

Bu millet sizi asla unutmayacak.

Sizin uykunuz sonsuza kadar cennette,

ama bizim vicdanımıza yüklenenler şimdi daha da ağır.

Güncelliği geçmeden yayınlanamaz dikeğim ve teşekkürlerimle