Müzikte playback, şarkıcının canlı söylemek yerine önceden kaydedilmiş bir ses üzerine dudak oynatmasıdır. Yani bir tür görüntü var, ses yok ya da görüntü var, gerçeklik yok durumudur.

Bu mecaz siyasete uyarlandığında ise şu anlamlara gelebilir:

Görünürde Varlık, Gerçekte Etkisizlik

Bazı siyasetçiler veya siyasi figürler, sahnede görünür ama gerçekte karar alma süreçlerine dahil değildir. Sanki “konuşuyormuş gibi” yapar ama söyledikleri bir başkasının sözlerinin tekrarından ibarettir. Tıpkı bir playback gibi: Görüntü var ama içerik başkasının.

Hazır Metinlerle Siyaset Yapmak

Gerçek fikir üretmeden, özgün politika geliştirmeden; başkalarının yazdığı metinleri tekrarlayan ya da sadece vitrin süsü gibi duran siyaset anlayışıdır. Kendi sesini kaybetmiş, sadece rol yapan bir siyaset biçimidir.

Halkla Gerçek Bağın Kopması

Playback siyasette, halkla doğrudan temas, içtenlik ve samimiyet yoktur. Rol vardır, metin vardır, görev vardır, mizansen vardır. Ama duygusal bağ, gerçek temas, kriz anında içten tepki yoktur. Halk bunu fark ettiğinde sahiciliği sorgular.

Partiler İçinde “Sembolik” Figürler

Bir lider ya da yönetici, görünürde güçlü olsa da aslında ipler başka birinin elindeyse, orada da playback siyaseti vardır. Görüntüde lider, gerçekte kukla.

“Siyaset, sahici duruş isteyen bir alandır. Sürekli başkalarının sözlerini tekrarlayarak, sahnede sadece varmış gibi görünerek ilerlemek playback siyaseti olur. Halk artık bu boş sahneleri değil, gerçek sesleri duymak istiyor.”Playback siyasette siyasetçi, özgün politika üretmez, sadece ezberlenmiş söylemleri tekrar eder. Popülist sloganlar, hazır metinler, genel geçer ifadelerle halkı ikna etmeye çalışır.

Eleştirisel bir yorum:

“Artık her yerde aynı laflar dönüyor. Ne vizyon var ne samimiyet. Playback siyasetiyle ülke yönetilmez. Yazımdaki bu anlatım ve amaç, çağdaş siyasetin sıkça eleştirilen yönlerine dikkat çekmektir. Playback siyaseti vurgulamak, halkın beklentisinin özgünlük, içtenlik ve samimiyet olduğuna dikkat çeken etkileyici bir dil oyunudur.