Siyasal İslamcılar yıllardır “Gerçek huzur İslam’da” sloganını tekrar ediyor. Bu söylem, bireysel bir maneviyat arayışını değil, çoğu zaman bir yönetim biçimini, yani İslam şeriatına dayalı bir rejimi savunmak için kullanılıyor. Ancak, ortada gözle görülen bir gerçek var: İslam’la yönetildiğini söyleyen ülkelerin büyük çoğunluğunda insanlar bırakın mutlu yaşamayı, temel insani haklardan bile mahrum. Peki neden?

Bakın:İran, Afganistan, Pakistan, Sudan, Suudi Arabistan… Bu ülkelerin pek çoğunda kadınlar ikinci sınıf vatandaş, düşünce özgürlüğü yok, ekonomi çökmüş, yöneticiler ayrıcalıklı bir kast gibi yaşıyor, halk sefalet içinde.
Mülteci akını hep bu ülkelerden Avrupa’ya, yani “gavur” diye aşağılanan ülkelere doğru…
Neden? Çünkü o “gavur” ülkelerde insanlar insanca yaşama hakkına sahip. Devletler hesap verebilir, hukuk işler durumda.
İslam ülkelerinden kaçanların yüzde doksanı yolda ölebileceğini bile bile Akdeniz’i geçmeye çalışıyor. Bu kadar ağır bir göç dalgası, sadece ekonomiyle değil, sistematik adaletsizlikle açıklanabilir.

Sormak gerekiyor:Madem huzur İslam’da, neden Müslüman coğrafyalar kargaşa, şiddet, yolsuzluk ve baskıyla anılıyor?
Madem Batı “ahlaksız”, neden ahlak ve vicdan adına canını kurtarmak isteyenler oraya sığınıyor?

Bu soruları samimiyetle soracak olanlar, gerçekten İslam’ı düşünen, halkının iyiliğini isteyen Müslümanlardır. Ama ne yazık ki siyasal İslamcılar bu çelişkiyi sorgulamak yerine, her eleştiriyi “İslam düşmanlığı” ya da “Batı hayranlığı” diye yaftalayarak susturuyor.
Oysa sorun İslam’da değil, İslam’ı araçsallaştıranlarda.
Gerçek dindarlık, adaletle, merhametle, ehliyetle, liyakatle olur. Ama bugünkü İslam ülkelerinde yönetenler ne ehil, ne adil, ne de merhametli. O yüzden insanlar da kaçıyor. Hem de ölmeyi göze alarak…

Ve evet, bu durumu sorgulamak, öncelikle Müslüman aydınların ve halkın sorumluluğudur. Aksi halde bu çelişkiyi herkes görür, ama herkes susar. Sessizlik ise çürümeyi büyütür.